Μελετώντας την ιστορία

Στην φωτογραφία ο Λεωνίδας Λεωνίδου συγγραφέας της τετράτομης βιογραφίας του Γεωργίου Γρίβα Διγενή.

Πρόσφατα, όπως και κάθε χρόνο αυτή την περίοδο, αποδίδονται τιμές ή κριτικές για τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή επ' ευκαιρίας της μέρας του θανάτου του. Δεν θα ήθελα να σταθώ στην κριτική ή να αποκρούσω κατηγορίες προς τον άνθρωπο αυτό απλά με το παρών κείμενο θα ήθελα να δώσω κάποιες απόψεις σχετικά με την μελέτη της ιστορίας αλλά και να παραθέσω τις προϋποθέσεις μελέτης της ιστορίας που θεωρώ ότι είναι σημαντικές για να αξίζει τον κόπο μελέτης της.

Καταρχάς για να μελετήσει κάποιος την ιστορία, όποια κι αν είναι αυτή, υπάρχει ο λόγος απόφασης για μελέτη. Λόγοι μπορεί να υπάρχουν πολλοί. Μέχρι από την εξυπηρέτηση κομματικών ή άλλων δόλιων συμφερόντων μέχρι του απλού και αγνού ενδιαφέροντος για την αλήθεια. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι αναζητούν, ψάχνουν να βρουν το νόημα, να το συνδέσουν με το σήμερα, να εξιχνιάσουν και να αντιληφθούν την πλοκή. Ακόμη, η σημαντικότητα της ιστορίας επεκτίνεται όταν πρόκειται για Εθνική ιστορία. Εκεί βεβαίως χρειάζεται προσοχή. 

Η μελέτη της ιστορίας δεν πρέπει να διέπεται από γρήγορα συμπεράσματα, απόκρυψη της αλήθειας ή κατεύθυνση του συμπεράσματος. Ένα απλό χειροπιαστό παράδειγμα είναι κάποιος να διαβάσει ένα από τα βιβλία του Μακάριου Δρουσιώτη και μετά ένα άλλο βιβλίο με πολύ πιο αναλυτικές πληροφορίες επί του θέματος. Αυτομάτως θα κατανοήσει αυτό το φαινόμενο. Ο Μ. Δρουσιώτης κατευθύνει την ιστορία παραθέτοντας ναι μεν πραγματικά γεγονότα αλλά πολλές φορές αγνοώντας άλλα. Αλλά παράλληλα αγνοώντας της συνθήκες μιας εποχής. 

Ένα απλό παράδειγμα του πιο πάνω φαίνεται ξεκάθαρα στο βιβλίο του ΕΟΚΑ Β' και CIA, όπου ο ίδιος αναφέρει γεγονότα παρμένα κυρίως από τα ΜΜΕ, συνήθως κυβερνητικά, από δηλώσεις του Μακαρίου και άλλων κυβερνητικών εκπροσώπων αλλά ελάχιστες πληροφορίες από το στρατόπεδο της ΕΟΚΑ Β'. Αυτό βεβαίως είναι προφανές καθώς μια μυστική οργάνωση (ειδικά όταν δρα σε μια εμφυλιακή κατάσταση) θα ήταν δύσκολο να παρουσιάσει έγγραφα προς τα έξω. Ως εκ τούτο το άλλο στρατόπεδο πολύ εύκολα θα έβγαζε συμπεράσματα για τον αντίπαλο παραγνωρίζοντας σοβαρές πληροφορίες.

Όταν κάποιος λοιπόν διαβάζει αυτό το βιβλίο και επίσης το βιογραφικό του Γ.Γ. Διγενή του Λεωνίδα Λεωνίδου θα κατανοήσει με το πιο δυνατό τρόπο τις πραγματικές θέσεις του Γρίβας (εκείνη την περίοδο), θα βρει απαντήσεις στα περιβόητα σχέδια ΑΠΩΛΛΟ, αλλά και σε όλες τις απόπειρες εναντίον του Μακαρίου που χρεώθηκαν (καλώς ή κακώς) στην ΕΟΚΑ Β'. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως μελέτης είναι να έχουμε καθαρά και ελεύθερα μυαλά κατανοώντας τις προθέσεις κάθε στρατοπέδου καθώς μόνο έτσι θα εξάγουμε ορθά συμπεράσματα.

Αφού ο αναγνώστης - μελετητής καταλήξει σε μια ικανοποιητική αλήθεια, τότε βάσει των ίδιων του των προτεραιοτήτων που έχει προσωπικά μπορεί να εξάγει τα συμπεράσματα του. Για παράδειγμα αν κάποιος θεωρεί ότι η Ένωση δεν θα εξυπηρετούσε κανέναν και τίποτε (δηλαδή δεν θα στήριζε την Ένωση εκείνη την περίοδο) τότε ίσως να θεωρήσει την δράση της ΕΟΚΑ Β' παντελώς αχρείαστη και καταστροφική. Άλλος μπορεί θεωρεί ότι η ΕΟΚΑ Β' θα έπρεπε να ενισχύετο γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να πέσει η δικτατορία του Μακαρίου (αν υφίστατο τέτοια και πως ενεργούσε αυτή η δικτατορία) και να επιτευχθεί η Ένωση ίσως να συμφωνούσε με την δράση της ΕΟΚΑ Β'. Άλλος τρίτος μπορεί να θεωρεί ότι η ΕΟΚΑ Β' ήταν αποτέλεσμα της ίδιας πολιτικής του Μακαρίου κ.ο.κ.

Εξάλλου θεωρώ ότι σε μια ιδανική κοινωνία οι διαφορές κομμάτων θα έπρεπε να βρίσκονταν στις διαφορετικές προτεραιότητες που έδινε κάθε κόμμα. Για παράδειγμα όλα τα κόμματα θα έπρεπε να συμφωνούσαν, λίγο ή πολύ, στα ιστορικά ζητήματα, αλλά και στις πολιτικές θέσεις. Η διαφορές τους όμως θα έπρεπε να ήτο όσον αφορά το πιο ζήτημα είναι πιο σημαντικό και σ' αυτό να δίνουμε προτεραιότητα.

Σήμερα, τα κόμματα στην Κύπρο, ειδικά τα δύο μεγάλα, είναι παντελώς συγχυσμένα. Επικρατεί μια καλοδεχούμενη, για αυτά, σύγχυσή έτσι ώστε να διατηρούν τα ποσοστά τους και να συνεχίζουν να εξασφαλίζουν τις καρέκλες τους. 

Για παράδειγμα συμφέρει στο ΔΗΣΥ να στηρίζει τον Γρίβα, βλέπουμε πολύ καλά τι γίνεται στο μνημόσυνο του, αλλά το αστείο και εξαιρετικά οξύμωρο είναι ότι το ίδιο το ΔΗΣΥ το ίδρυσε ο Κληρίδης ο οποίος χαρακτήριζε δολοφόνο τον Γρίβα από το έδρανο της βουλής. Μάλιστα σε απαντητικό του άρθρο σε εφημερίδα που έλεγχε, ο Γρίβας επικαλείται απομνημονεύματα του Τάσσου Παπαδόπουλλου (από τον αγώνα της ΕΟΚΑ) για να κατηγορήσει τον Κληρίδη για τις κακές του προθέσεις.

Το δε ΑΚΕΛ εκτός του ότι χρησιμοποιεί πολύ τις πρακτικές απόκρυψης της αλήθειας και της δογματικής ιστορίας, είναι το πλέον συγχυσμένο και σε αυτή την περίπτωση. Πώς είναι δυνατό να προπαγανδίζουν ότι ο Γρίβας με την ΕΟΚΑ εξόντωνε αριστερούς, ενώ το '64 ο εκπρόσωπος τύπου του κόμματος να χαιρετίζει την επάνοδο του Γρίβα στο νησί γιατί συνεισφέρει στην ειρηνική συνύπαρξη Ελλήνων και Τούρκων; Πιο συγκεκριμένα: 

Χρύσης Δημητριάδης (6/7/1964): «Χαιρετίζω εκ μέρους του ΑΚΕΛ την επάνοδο του Στρατηγού Γρίβα στην Κύπρο που συνιστά θετική συμβολή στον αγώνα για ειρηνική συμβίωση Ελλήνων και Τούρκων και για την κατάργηση μέσω του ΟΗΕ όλων των δεσμεύσεων της ανεξαρτησίας μας και για την άσκηση του απαράγραπτου δικαιώματος της αυτοδιάθεσης»

Είναι προφανές ότι τα δύο κόμματα συμφέρει να επικρατεί σύγχυση γιατί αν επικρατήσει η αλήθεια τα ίδια θα χάσουν πολλά. Αν ο λαός είναι ξύπνιος τότε πολύ εύκολα θα χάσουν την χειραγώγηση του και θα έχουν πρόβλημα μεγάλο. Οπόταν διατηρούν τα ψεύδη και επενδύουν σ' αυτά έτσι ώστε να ενισχύεται ο διπολισμός και να διατηρείται.

Συνοψίζοντας, χρειάζεται νηφαλιότητα και προσοχή μελετώντας την ιστορία. Και βέβαια χρειάζονται χαμηλοί τόνοι σε γενικό βαθμό, όμως για να υπάρχουν ψηλοί τόνοι εκεί που χρειάζεται. Για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, για την ενίσχυση της αλήθειας και των καταποντισμό των κομματόσκυλων που τόσο πολύ είναι προσκολλημένα στο κόμμα που θυσιάζουν καθημερινά των αγώνα επιβίωσης της ζωής πιστεύοντας ότι με το βόλεμα όλα λύνονται.